niebajka

gdzieś tam

zupełnie niedaleko

za piątą górą, za siódmą rzeką

mieszkała ona

cudem ocalona

z życiem skłócona

często zmęczona

wiecznie wkurwiona

czas przepuszczała przez zimne palce

nocą we śnie puszczała latawce

i ciągle się bała

nie dotykała, tylko muskała

ciała innego, jakże obcego

co zranić ją mogło do żywego

nie oddychała

pod powierzchnią pływała

czasem jadała, mało spała

lawirowała

między życiem a nie byciem

w źle rozumianym samozachwycie

sto razy upadała i wstawała

i jakby nauk  nie wyciągała

zgubiona w  jakimś lesie na polanie

nie obchodziło jej czy słońce wstanie

lato czy zima

jeden chuj

wybudowała ogromny mur

leżała na podłodze

i ciągle nie wiedziała

czy będzie nadal trwała.